เรื่องปรัมปรา

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...

ยังมีกษัตริย์องค์หนึ่ง พระองค์ทรงมีมเหสี 3 องค์ ได้แก่ หนึ่งเทพีฝ่ายเหนือ และ เทพีสองพี่น้องฝ่ายใต้ อันคำว่า "ฝ่ายเหนือ" และ "ฝ่ายใต้" นี้ไม่ได้หมายถึงทิศ หากแต่หมายถึง ปรัชญาความเชื่อ ฝ่ายเหนือนั้นเชื่อมั่นในพลังจิตล้วนๆ และใช้เฉพาะธาตุสี่เท่านั้น ส่วนฝ่ายใต้นั้นใช้พิธีกรรมสร้างอาถรรพ์ กล่าวคือนอกจากตัวผู้ประกอบพิธีกรรมแล้ว ยังมีบทสวด และเครื่องประกอบพิธีกรรมอื่นๆนอกเหนือจากธาตุสี่ ซึ่งทั้งฝ่ายเหนือและฝ่ายใต้ต่างก็มีพลังจิตเหมือนกัน แต่ต่างกันที่ความเชื่อและวิธีการฝึกฝน

อันผัวเมียอยู่ด้วยกันย่อมมีการหยอกล้อโต้เถียงปะทะคารมกันบ้างตามประสา วันหนึ่งกษัตริย์ตรัสขึ้นมาว่า

"น้องหญิง ที่พวกเธอรักพี่ ก็เพราะว่าพี่นั้นเป็นกษัตริย์ มีทรัพย์สมบัติมากมาย"

มเหสีทั้งสามต่างก็แย้งว่า

"หามิได้เพคะเจ้าพี่ ถึงแม้เจ้าพี่ไม่ได้เป็นกษัตริย์ ไม่มีสมบัติพัสถานใดๆ หม่อมฉันก็รัก"

กษัตริย์บังเกิดดำริขึ้นมาโดยพลัน จึงโพล่งออกมาว่า

"ดีละ น้องหญิง งั้นชาติหน้าพี่จะไปเกิดเป็นคนธรรมดา พี่ไม่ประสบความสำเร็จ ไม่มีสมบัติพัสถาน จนกว่าจะได้พิสูจน์แล้วว่า พวกเธอรักพี่หรือไม่?"

มเหสีทั้งสามก็ว่า

"ชาติหน้าหม่อมฉันก็จะไปเกิด เพื่อรักเจ้าพี่"

เป็นธรรมดาประสาเพศหญิงที่มีผัวร่วมกันย่อมไม่มีการยอมกัน ยิ่งต่างความเชื่อด้วยแล้ว จึงเกิดการทุ่มเถียงเกทับบลัฟกันทำนองว่า ฝ่ายตนทำได้ อีกฝ่ายทำไม่ได้ จนนำไปสู่การท้าทายด้วยการสาบาน และให้ฝ่ายที่รักษาสัจจะได้ เป็นผู้สาปแช่งลงทัณฑ์ฝ่ายที่รักษาสัจจ์ไม่ได้

ครั้นกษัตริย์สวรรคต มเหสีองค์น้องฝ่ายใต้จึงได้สร้างอาถรรพ์ด้วยการทำเครื่องหมายไว้กลางพระอุระพระศพของพระสวามี เพื่อช่วงชิง...



สองพันเจ็ดร้อยปีต่อมา.......